Til min kommende ektemann:

Eg elske konfekt.

A day in the life 2

Någen dagar e sånnher og:

For å kompansera litt for gårsdagen.

A day in the life

Någen dagar e sånnher:

Notodden

I helgå har eg vore på besøk hjå desse flotte jentene:

Gunhild og Liv Merete. Loco Notodden chicas. Eller loca chicas a Notodden..? Notodden locas chicas..? Hmmm. Eg må visst jobba litt med spansken. Poenget mitt e: Kreisi Notodden jenter. Di e kule, og di rule.

Studiedag

Det e vel sånn det e. Studiedagar e liksom te for frustrasjon og ineffektivitet. Sånn at eg seinare i livet ska forstå at sånnher går det ikkje an å holda på i lengden. Så når eg ser tilbake på studietidå vil eg riva meg i håret og tenka; "Søren heller! eg sløste vekk alle lesedagane mine på tull og tøys! Sus og dus!"

.

Men for all del. Sosionomstudiet e veldigt interessant. Eg syns det. Virkeligt. Det e bare at den store lesemotivasjonen ikkje har komt heilt til overflaten. Ennå. Den ligge vel der latent ein plass i den store underbevisstheten. Samen med alt det andra eg kan og vil, men som eg ikkje vett om. Hm. Veldigt filosofisk eg blei.

.

I mårå komme ein nye dag. Ikkje akkurat med blanke ark og fargestiftar, men heller ei heile bokhylla full av bøker med ark som e langt fra blanke, men fulle av ord og heilt uten fargar. Faren for at bøkene vil stå lika pynteligt i hyllå si i mårå som di har gjort i dag, e overhengande til stede merke eg... Eg får heller riva meg i håret når eg e 40 og ikkje syns at eg leste nok i mine ungdoms år. For et skrekksenario: 40 år, fotformsko, lilla sosionomsjal og hår som står te alle kanter pga frustrasjon over min egen utilstrekkelighet som student. Kjære tid. I mårå ska eg jammen legga meg i selen og vær strukturert. Tror eg.

Frustrasjon har fått et ansikt.

Fugleskremt

I dag har eg vore på aker brygge og mata såkalte ender (les: måker). Dette e ikkje spøk. Kjære vene. Måker e ikkje akkurat verdens vennligaste fjærkre (eg vil med dette gjør det klinkande klart at fjærkre ikkje ska stigmatiseras i denne teksten. Det hadde vore et utilgiveligt overtramp overfor andre fuglearter som e langt meir trivelige enn måker).

Uansett. Eg blei litt redd desse måkene på aker brygge, mens måkene sjøl viste ingen tegn til frykt. Merkeligt. By-måker. På Tau holde måkene seg der di høre heima (tar sjølkritikk for å høyras rasistisk ut, men dette e tross alt fuglar. Ikkje mennesker. Og fuglane høyre jo heima i naturen. Sånn fra Gud si sida. Vil eg våga å påstå), på bøljan blå. Nå va me rektigt nok på ei brygga, og måkene holdt seg for det mesta på bøljan blå, utenom når di baksa ukontrollert rundt meg mens di skreik og bar seg. Måker på avveie. Eg blei skremt. Takk for i dag og go natt.

Måke på trygg avstand.

Dette kunne vore meg. På ein veeeldig bra dag.

Frk. Foreløpig

Eg legge målstriden på hyllå. Orke ikkje å ta stilling te alt som falle meg inn. Eg vil heller skriva om andre ting. Kom på at viss eg ska holda meg te ein av målformene så må eg jo begynna å skriva gramatisk korrekt i tillegg, og ha bra setningar som har subjekt og objekt og dativ og alt det der. Så får Ivar Aasen og Elias Blix bare snu seg i gravå. Det blir dialekt. Foreløpig.

"Ivar, idet han snur seg"

Målstrid

Eg kom plutseligt på at eg skrive på dialekt. Og eg vett ikkje heilt ka eg syns om det rett og slett. Eg har visst ein liten borgarkrig på gang i mitt indre; ska eg skriva nynorsk eller bokmål eller kvasinorsk/dialekt...? Någe å tenka på for ei rogalandstulla in the city.

Min kjære far (mr.Noregs mållag) elske nynorsk.

"Stigma"

Ska eg sei dåkk någe. Sånn for opplysningen liksom. Siden eg faktisk har fått meg blogg. Og kan skriva ka eg vil i heile verden. Hehe.. Det e forresten litt kuli.

Men ja. Eg ska altså bli sosionom og i den forbindelse, (sosionomforbindelsen) lese eg ei bok. "Stigma". Og eg med min menighetsmusikar-hjerne trodde at dette handla om stigmata. Såg for meg ein blodige dveling om håndflater med hål tvers gjønå og spyd i sidå. Men du og du. Så feil kan ein ta. "Stigma" handle om stigmatisering. Båssetting. Alle-under-ein -kam. Stempel i pannen. Og det som verre e. Eg trodde stigmata va fæle greier, men ka som e verre enn "Stigma", det kan eg ikkje lenger se for meg.

Det va i grunn det eg ville sei. For denne gang. Så takk te året 1975, te dansk skriftspråk som gjør verden litt vanskeligare i norge, og den eminente forfattar Erving Goffman. Og farvel. Nå dukke eg ner i litteraturen.

Eg har fått blogg! Haha!

The world is my playground.